Als werk geen werk voelt, maar in het leven past, je hart kunt laten spreken,

De invulling zelf kunt vormen, dan is je “beroeping” in vervulling gegaan. Het past dan in je leven…..

Een gesprek, een aantal weken terug. Een mevrouw sterk, pittig van geest maar haar lichaam zo broos. Kort daarvoor heeft de arts haar verteld dat zij niet lang meer te leven heeft. Ik voel het ongeloof bij haar, de kinderen en ook de kleinkinderen. Dit kan niet waar zijn.

Samen met deze dappere vrouw en de kinderen bespreken we haar wensen voor haar uitvaart. Op dat moment ervaar ik binnen deze familie de hechte band. Haar 2 zoons, schoondochters en 2 kleindochters. Haar alles.

Haar wens is om thuis te sterven te midden van haar alles. Dit kan. Haar gezin, de buren en de thuiszorg staan dag en nacht voor haar klaar.

Na het eerste gesprek waarin mevrouw heel duidelijk aangeeft wat ze wil, keer ik een week later terug. Even een gesprekje alleen met haar. Vrouw tot vrouw. Ze geeft mij een geschreven papier. Wil jij dit voorlezen als ik er niet meer ben Esther. Ik lees en ik slik, natuurlijk zal ik dat voor je doen, ik vind het een eer. Bij het verlaten van de woning voelde ik dat ik haar niet meer terug zou zien. Dat gevoel is niet te beschrijven.

Daarna heeft zij nog een keer haar geboortestad Rotterdam bezocht. Dit werd mogelijk gemaakt door Stichting Ambulance Wens Oost-Nederland. Een prachtig initiatief en het was een geweldig dag voor deze vrouw, haar zoon en kleindochter.

2 weken geleden gaf mevrouw zelf aan het gevecht tegen de ziekte niet meer aan te kunnen en heeft zij haar gezin, haar alles los moeten laten.

Een week van begeleiding volgde voor mij. Een week in het teken van haar regie. De foto’s op de kaart waarop haar stralende houding voor De Kuip in Rotterdam te zien is. De pyramides voor op de kaart. Alles klopte.

De blauwe bloemen, haar witte kist en na een prachtig samenzijn met door haar gekozen muziek in het crematorium, proosten we op haar leven met de gasten en haar gezin, haar alles.

Terwijl ik het glas hef kijk ik met een glimlach naar mijn hand. Mijn rode nagels deze week. Een eerbetoon aan haar,  deze dappere vrouw, aan Feyenoord en deze familie.

You’ll never walk alone!