Als werk geen werk voelt, maar in het leven past, je hart kunt laten spreken,

De invulling zelf kunt vormen, dan is je “beroeping” in vervulling gegaan. Het past dan in je leven…..

Alweer een tijdje geleden dat ik op mijn website en blog geschreven heb.

Vandaag vind ik hier de tijd voor en kijk ik terug op een drukke periode. Een periode van dankbaarheid, hoe vaak gebruik ik dit woord? Het is mijn dagelijks ritueel om te beginnen en te sluiten van een dag met een bewust gevoel van dankbaarheid.

Een paar weken geleden kreeg ik een appje dat het met haar moeder niet zo goed ging. Ik was twee jaar geleden bij deze lieve familie geweest om de wensen voor de uitvaart van hun nog jonge moeder op papier te zetten. Twee jaar kregen zij nog fijne momenten als gezin met hun moeder en oma.

Een paar weken geleden brak de tijd van afscheid nemen aan. Toen ik gebeld werd op een vrijdag en haar nummer in mijn scherm zag staan, nam ik mijn telefoon aan en hoorde haar stem. ‘Ja Esther, mama is overleden en we hebben jou nodig.’

In de middag rijd ik naar het adres en voel de warmte van een familie. Familie die uit Amstelveen hun zus en lievelingstante nog zou bezoeken deze vrijdag en er nu is om elkaar te steunen op een dag als deze. Kleinkinderen spelen buiten, de zon schijnt. Met zorg en aandacht bespreken we de kaart. Wat voelt goed en wat niet. Maar door de liefde die er is, komt dit uiteindelijk ook goed. Er is ruimte voor een lach en een traan.

De week verloopt en de kleinkinderen hebben een belangrijke rol bij het afscheid van hun oma. De kist wordt beschilderd, er worden boekjes gelezen en oma wordt iedere dag in haar eigen woonkamer aandachtig bekeken. Zo mooi om kinderen op deze leeftijd met hun puurheid en open vragen te mogen begeleiden. Er worden ballonnen gekocht om op te laten buiten bij de aula en ik stel de familie voor om een lied te luisteren bij het graf. De zoon geeft direct aan zijn nummer hiervoor te willen ruilen van aula naar begraafplaats. Ik zie de blik in zijn ogen. Ik stel vaker voor om muziek te luisteren bij het graf. Muziek kan zo verbinden. Mijn ervaring is dat deze momenten vol bezinning kunnen zijn. Aandacht voor een dierbare op dat ene laatste moment. Ik stel voor om ook hier op deze plek de kinderen te betrekken en te luisteren naar het bellenblaaslied en natuurlijk bellen te blazen.

De dag van de uitvaart is de kroon op mijn “werk”, liever noem ik het mijn beroeping.

Als ik arriveer bij het woonhuis voel ik de ontspannen sfeer. Weer die lach, kleinkinderen die vragen stellen en oprecht belangstelling hebben. We begeleiden mevrouw samen naar buiten en rijden naar de locatie voor de bijeenkomst om haar leven te herinneren. Mooie muziek, foto’s, gevoelige momenten en natuurlijk de ballonnen. Helaas zijn ze niet direct sterk genoeg om rechtstreek met hun briefjes eraan naar de hemel te gaan, maar Esther weet zeker dat er ’s avonds een stevige wind komt die de ballonnen naar boven zal blazen.

Op de begraafplaats is de sfeer weer opnieuw ontspannen. De bellenblaas wordt in mijn handen gedrukt en we begeleiden moeder naar haar laatste rustplek. Daar onder de prachtige bomen met hun herfstkleuren. Bellen worden geblazen en in de zon kleuren ze prachtig. Ik kan niet beschrijven wat mijn gevoel op deze momenten is. Een blik in ogen, alleszeggend op die mooie momenten.

Terwijl de kist daalt kijken de kleinkinderen op hun knietjes en zwaaien. Dag lieve oma …

Ik voel even een traan prikken, echt prikken …