Als werk geen werk voelt, maar in het leven past, je hart kunt laten spreken,

De invulling zelf kunt vormen, dan is je “beroeping” in vervulling gegaan. Het past dan in je leven…..

Als ik gebeld word die ene vrijdagavond in oktober en ik hoor de stem van een bekende nabestaande van wie ik eerder een uitvaart heb mogen begeleiden, schrik ik. Ja Esther, ik bel voor het plotselinge overlijden van mijn schoonvader.

Ik stel de eerste vragen die ik moet stellen, schiet kort in mijn praktische modus en beloof direct te komen. Onderweg naar de familie gaat er veel door me heen. Hoe moet dat voelen, een plotseling overlijden van jouw dierbare die de hele dag hard gewerkt heeft en een tijd al niet fit en in orde was. Een gezin dat zo plotseling afscheid moet nemen van een lieve man en vader, maar ook opa. En hij is nog zo jong, pas 63 jaar. Als ik aanbel en binnenstap, zie ik direct de situatie. Verdriet door het plotselinge overlijden, een dochter van ver die net gearriveerd is, haar moeder en zussen in een stevige omhelzing en vervolgens de hand die zij van haar vader vasthoudt. Meneer ligt op de bank, zijn werkkleding nog aan.

Ik weet dat ik hier rust moet pakken, alles rustig bespreken en de eerste verzorging en opbaring is voor deze avond belangrijk. In eerste instantie wordt er niet gekozen voor een opbaring thuis. Ik zie de blik in de ogen van de dochter en hoor haar zeggen: ‘Maar mama, ik blijf toch hier en wat zou het niet mooi zijn als papa dicht bij ons is.’  Ik heb inmiddels zelf gezien dat er een prachtige ruimte is aangebouwd, een serre waar het zeker in die dagen erg koel is. En ja, na voorzichtig aftasten van mijn kant wordt er gekozen voor de thuisopbaring in de sfeervolle aanbouw. Alles door zijn handen gebouwd en dicht bij zijn volière met putters.

Er volgt een weekend van regelen, kaarten worden gedrukt en er volgen fijne gesprekken. Het vertrouwen van deze familie voelt goed en er wordt veel besproken.

Eén ding staat ook direct vast. Er komt geen rouwauto, geen staatsie auto, maar we brengen papa in zijn eigen bus naar het crematorium. Ik leg uit dat hier wat aanpassingen voor nodig zijn, zodat de kist goed vast komt te staan. Alle bloemen kunnen mee op de schappen waar normaal zijn gereedschap lag te wachten voor het werk op een normale werkdag. Zijn handen zouden het gereedschap nooit meer aanraken, maar hij wordt op de dag van de uitvaart met zijn bus tussen het overgebleven gereedschap naar het crematorium vervoerd. In de ochtend van deze bijzondere dag arriveer ik samen met mijn vaste fotografe Nicky Heinne, tevens mijn steun en toeverlaat tijdens een uitvaart, bij het woonhuis.

Er wordt nog een boterhammetje naar binnen gewerkt door de familie, tanden gepoetst en er is volop leven in het huis. Het gezellige sfeervolle huis met die prachtige aanbouw waar de kist dan toch tijdelijk gesloten wordt.

De schoonzonen tillen meneer naar buiten en in de bus. Eén schoonzoon begeleidt de bus naar het crematorium. En ik, ik mag meerijden. We kijken elkaar kort aan, hij achter het stuur en ik op de passagiersstoel. De geblokte houthakkersblouse van meneer tussen ons in. Mijn gevoel als ik voor deze bus uitloop is intens. Er volgt een prachtige persoonlijke dienst en alles verloopt naar wens. Bij de koffiekamer nemen we nog geen afscheid. Jullie komen toch nog even mee naar huis is de vraag van deze lieve familie. De bus komt weer aanrijden en alle bloemenstukken gaan weer mee. Samen met Nicky rijd ik nog even naar het woonhuis en ook wij kijken elkaar kort aan in de auto. Intens, wat een intens dankbaar beroep hebben we.

Liefs,

Esther