Als werk geen werk voelt, maar in het leven past, je hart kunt laten spreken.
De invulling zelf kunt vormen, dan is je “beroeping” in vervulling gegaan. Het past dan in je leven…..
Het is deze zondag dat mijn gedachten afdwalen, terwijl ik dankbaar terugkijk op de afgelopen week en hoe deze verlopen is. Als op die bijzondere datum de 11e van de 11e een klasgenote van lang geleden mij belt.
Esther … ken je mij nog? Mama is overleden vandaag en ik volg jou al een tijdje op Facebook. Heb je tijd om te komen? Gelukkig heb ik op dat moment de tijd en kan ik mij omkleden om haar en haar familie ontmoeten.
Als ik binnenstap in het verzorgingshuis zie ik haar na 40 jaar weer terug. Onze ogen vinden elkaar en voor mijn gevoel vallen de jaren weg. Ogen die elkaar begrijpen en samen verbinden op een bijzondere manier. Ik mag haar zussen en broer ontmoeten en samen staan we bij haar Ma. Ons Ma, zoals deze dame later op de kaart genoemd zal worden. Een ieder van hen rouwt om Ma op zijn of haar eigen manier.
De eerste dag is er aandacht voor de liefdevolle verzorging en het overbrengen naar haar vertrouwde dorp. Haar vertrouwde kerk waar ze in de Mariakapel een aantal dagen door zal brengen, voordat zij bijgezet zal worden in het graf van en bij haar echtgenoot. Er volgen dagen van regelen, veel regelen. Er is veel te vertellen, want Ma was bijzonder. Men noemde haar de journaliste van haar dorp en iedereen kende haar. Ze fotografeerde en filmde niet alleen haar dorp, maar ook alle bijzondere gelegenheden in haar dorp en de bewoners, oud en jong van dit zelfde dorp zijn op allerlei manieren vastgelegd. Gezien al het beeldmateriaal in welke vorm dan ook. En ik, ik hoor alle verhalen aandachtig aan en sla ze op, op mijn eigen harde schijf en zo vormt zich voor mij een beeld van een bijzondere dame. Een Ma van deze kinderen, oma van fantastische kleinkinderen en de dame waar ik voor mag zorgen deze week. Met hulp van de familie zelf, een fijne voorganger van de kerk die dicht bij deze familie staat en alle betrokkenen, vanuit dit prachtige dorp, komt er een prachtige uitvaart tot stand.
Ik begeleid waar ik kan, op alle fronten en weet … alles komt goed. We doen het immers samen.
Maar Esther, Ma was zo trots op haar auto, kunnen we die bij de begraafplaats parkeren zodat iedereen deze ziet? Natuurlijk kan dat. Na een avond met een druk bezocht afscheid en condoleance volgt de dag van de uitvaart. Al vroeg in de ochtend zijn we bij de kerk om mevrouw vanuit de Mariakapel te begeleiden naar de dorpszaal aan de overkant waar de dienst plaats zal vinden. Haar auto wordt geparkeerd bij de poort van de kleine lieve begraafplaats. Na de dienst begeleiden we samen mevrouw naar haar laatste rustplaats. Even kijk ik kort opzij naar haar auto. Ik voel de inspiratie een stukje te schrijven en neem mij voor dit snel te gaan doen.
Als de plechtigheid op de begraafplaats beëindigd is, laat het gezin mevrouw voorzichtig met de touwen op mijn aanwijzingen dalen. Daarna trek ik mij samen met mijn assistente terug en wachten we bij de poort, zodat de familie hun laatste intieme moment heeft. Weer wordt mijn blik naar haar auto getrokken. Het voelt bijzonder om hier vandaag op deze plek te zijn en te mogen begeleiden voor deze dame en haar gezin.
Na de koffietafel rijd ik naar huis en kijk nog een keer naar haar auto waar de zon op schijnt. En weer weet ik dat het klopt vandaag.
Liefs,
Esther
Foto’s met dank aan familie.
