Als werk geen werk voelt, maar in het leven past, je hart kunt laten spreken,

De invulling zelf kunt vormen, dan is je “beroeping” in vervulling gegaan. Het past dan in je leven…..

Ik neem afscheid en vraag hen of zij het mooi vinden als ik een stukje op mijn website in mijn blog plaats. Oh natuurlijk, stralen zijn ogen, ik ben echt erg benieuwd. Het is de ochtend een week na de uitvaart, en ze hebben een cadeautje voor me. We praten over de week ervoor, de bevalling van hun levenloos geboren kindje. In mijn hoofd en overal in mijn dossier staat baby Elias, een bijzonder mooie naam vind ik.

Toen ik op een donderdagavond kort ervoor een appje kreeg van de oma van Elias met het verhaal dat de zwangerschap bij haar dochter helaas afgebroken moest worden, voelde ik direct weer de band die ik met deze familie na 2 uitvaarten binnen hun kring ontwikkeld had.

Haar bedoeling was informatie inwinnen, praktische informatie, nog niet de ouders van Elias hiermee te belasten. We hebben samen een fijn gesprek gehad. De dagen erop zijn Elias’ ouders van dit gesprek op de hoogte gesteld. Voor mij begon het meeleven vanaf dag 1 na de app.

Samen hebben de ouders een mandje uitgezocht zodat zij dit mee konden nemen als de zwangerschap ingeleid zou worden. Het gevoel als je met een mandje naar hen toe rijdt en aan de vader vraagt of hij het uit wil pakken is niet te beschrijven. Met een brok in mijn keel neem ik die woensdagavond afscheid van het jonge stel en wens hen sterkte voor de volgende dag.

En dan begint ook voor mij het wachten. Samen met Nicky Heinne, mijn steun en toeverlaat die ook al mooie foto’s van de zwangere buik heeft mogen maken, wachten we geduldig af. Als dan laat op de donderdagavond mijn telefoon bliept en ik de app van oma lees, weet ik dat haar kleinzoon van 22 weken geboren is. Elias.

De volgende ochtend krijg ik een bericht van de vader, Esther … we mogen zo vanuit het ziekenhuis naar huis en zouden het fijn vinden als jij ons wilt helpen. Ik drink snel mijn koffie op en vertrek. Aangekomen bij het stel zitten ze samen op de bank met het mandje op schoot. Waarom toch kan ik mij af blijven vragen, maar daarvoor ben ik niet gekomen. We vullen samen een bakje met koud water en leggen Elias hierin. Het moment dat ik deze baby in mijn handen houd, is onbeschrijflijk maar natuurlijk blijf ik professioneel en help het stel bij de wateropbaring van hun zoon. Ik zal er iedere dag voor hen zijn en de volgende dag gaan we rustig verder met het geboortekaartje.

De tekst vloeit uit mijn pen, en ze vinden alles prachtig. De foto op de voorkant spreekt alles.

En Nicky, lieve fotograaf Nicky maakt prachtige foto’s die dag.

We bespreken de dagen erna alles in rust en in het tempo dat de ouders aangeven. Er ontstaan ideeën voor het afscheid van Elias. Afscheid nemen thuis, vrienden en geliefde naasten aanwezig in de tuin. Bij vertrek naar het crematorium is er voor een ieder een blauwe of witte ballon om op te laten en uit de speaker klinkt het lied dat de vader deze dagen in zijn studio gemaakt heeft voor zijn zoon. Samen rijden we naar het crematorium waar de ruimte zo mooi verzorgd is met een plekje voor Elias. Een plek met een grote blauwe strik en een boom met vlinders.  De ouders openen het mandje ter plaatse nog een keer. Er worden door allen kaarsjes om hem heen aangestoken. De sfeer is sereen te noemen.  Dan is er beschuit met muisjes en een mooie tekst door opa gelezen. Nog een keer het bijzondere lied luisteren dat deze rapper gemaakt heeft.

Het moment van afscheid is aangebroken en de familie neemt in een kring om Elias heen afscheid. Afscheid van een kleinkind, neefje of op welke manier verbonden.

En zij, zij blijven samen achter. Ik zie zijn lichaam dat zijn lange armen om zijn meisje heen slaat.

Het mandje wordt gesloten, lieve bloemetjes van de andere oma worden erop gelegd en ik krijg het in mijn handen. Zij vertrekken naar buiten en ik blijf achter, hun zoon in mijn handen.

Als ik later buiten kom, nemen we afscheid in de zon. Thuis wachten familie en vrienden hen op en voor dit moment mag ik hen loslaten. Ik rijd naar huis en bel Nicky. Dan komen de tranen, tranen van dankbaarheid dat ik dit lieve stel heb mogen begeleiden.

Mijn dochter zegt wel eens: “Mam jouw hart is zo groot.”  En ja deze lieve mensen passen daar zeker bij in. Voor altijd.

 

Liefs,

Esther