Als werk geen werk voelt, maar in het leven past, je hart kunt laten spreken.

De invulling zelf kunt vormen, dan is je “beroeping” in vervulling gegaan. Het past dan in je leven…..

Een zaterdag in augustus, de hittegolf houdt Nederland in zijn greep. Na een drukke week zit ik met mijn jongste dochter in de auto om te gaan lunchen bij vrienden in Bemmel. Kort voor we de snelweg oprijden, krijg ik een app van een vriendin. De vader van haar goede vriendin is plotseling overleden en deze vriendin wil graag dat ik contact opneem om de uitvaart te begeleiden.

Mijn dochter draait als vanzelfsprekend de auto en kijkt mij aan. We hoeven elkaar niets te zeggen. Ik breng je thuis mam, dan kun je rustig gaan bellen en aan het werk vandaag.

Ik bel de dochter van de overledene. Het is haar verjaardag en ze zaten met een taartje te wachten op papa. Hoe dubbel kan die zaterdag voor hen zijn? Ik probeer het mij voor te stellen. Mijn inlevingsvermogen is altijd aanwezig. Ook 24 uur per dag. Het is wie ik ben. In de tussentijd kleed ik mij om. Het wordt geen colbert, maar een gepast wit bloesje met een sjaal. De koffer in de auto. Enveloppen genoeg. En ik rijd naar Eibergen.

Mijn begeleiding begint. Ik ben er voor hen, luister naar het verhaal van broer en zus en we nemen rustig de tijd tot de broer die van verder komt arriveert. De kinderen zijn er en het “regelen” stap voor stap begint. Mijn eerste zorg is de verzorging en het koelen van vader. De temperatuur in de woning is hoog, veel te hoog. Mijn collega’s worden gebeld en de verzorging wordt ingezet. Hoe mooi is het om de drie kinderen samen te zien, die vader uitgeleide doen vanuit zijn woning samen met hun partners. Hoe anders kan een verjaardag lopen.

Zondagochtend is de sleuteloverdracht in Hart van Berkelland. Ook hier wil ik bij zijn om hen te steunen en dit zijn bijzondere momenten in mijn vak. De dochter geeft aan een week ervoor in deze omgeving een ijsvogel gespot te hebben. De 24 uurs kamer waar vader in verblijft heet “IJsvogel”. Toeval?

De week verloopt verder naar verwachting. Er wordt een kist beschilderd en de kleinkinderen worden betrokken. Ieder op hun eigen manier. Met één kleinkind voel ik een bijzondere band. Een gevoelig meisje dat gelukkig haar tranen kan laten zien in de armen van haar ouders.

Tijdens de condoleance onweert en regent het. Het past, na de hitte van de dagen ervoor, in de sfeer bij Hart van Berkelland in Haarlo. Een bijzondere plek.

De bijeenkomst een dag later voor de crematie is intiem. De kinderen spreken en ik mag de dienst verbinden. Een vlinder volgt ons van buiten door de grote ramen en pakt onze aandacht. Na de koffie brengen we samen de bloemen naar het plateau bij de deur en zoeken samen een mooie plek hiervoor. Weer zien we hier de vlinder die ons vanaf het tegelpad lijkt te volgen.

We nemen afscheid, voor mij altijd een bijzonder moment. Ik voel een traan prikken, maar laat dit niet merken. Loslaten, ik weet dat er nog contactmomenten zullen zijn. Ik koester deze week en rijd  naar huis. Dankbaar en voldaan.

.